Het KNMI had een storm met windkracht tien tot elf voorspeld en hoog water in de nacht van 31 januari 1953. Maar dat dit een watersnoodramp zou veroorzaken? Dat had niemand verwacht.
Een ramp
Niemand in Nederland maakte zich daar echt zorgen over. Er waren heus wel vaker stormen en hoogwater geweest, zoals die in 1944. Toen raasde er een orkaan met windkracht 12 over ons land. Dit zouden we ook wel weer overleven…toch? Iedereen ging daarom gewoon lekker slapen. Echt niemand had verwacht dat het water zó hoog kwam te staan, dat in delen van Zeeland, West-Brabant en Zuid-Holland de dijken doorbraken. Mens en dier werden verrast door het woeste kolkende water, waardoor er in het totaal 1835 mensen en tienduizenden dieren verdronken.
Het water kwam nog hoger
Ondertussen had de rest van Nederland geen idee wat er in de rampgebieden was gebeurd. Dat kwam omdat de telefoonlijnen, spoorbanen, wegen en de bruggen waren verwoest. Hoe moesten ze nu om hulp vragen, want een mobieltje en internet hadden ze toen nog niet? De mensen in het rampgebied konden niets anders doen dan zo hoog mogelijk een veilig plekje te zoeken. Ze gingen zelfs op de daken van hun huizen zitten. Maar in plaats dat het water ging zakken, kwam er de volgende dag nog meer water, zodat het waterpeil nog hoger kwam te staan. De mensen hadden het hartstikke koud in hun natte kleren, zeker toen het ook nog eens ging hagelen en sneeuwen.
Hulp onderweg
Eindelijk kreeg de rest van Nederland door dat er iets verschrikkelijks was gebeurd. Pas op 2 februari kwam het leger en het Rode Kruis aangesneld. Door het hoge water en de onbegaanbare wegen konden ze in het begin maar een klein deel van het rampgebied bereiken. Maar de dag erna kwamen er vanuit het hele land wel honderden kleine bootjes aangevaren. Iedereen wilde helpen om de mensen en de dieren in nood naar droge en veilige gebieden te brengen. Zelfs keine vliegtuigen en helikopters werden ingezet. Die gaven aan de bootjes door waar mensen vastzaten. Er werden zelfs mensen per helikopter van de daken gehaald.
Inzamelingsacties
In Nederland werd een grote inzamelingsactie gehouden want duizenden mensen waren alles kwijt. Ook het buitenland hielp hieraan mee. Argentinië zond 580 dekens en 500 lakens. Duitsland stuurde 12.000 rubberen laarzen. Scandinavische landen stuurden houten prefabwoningen (huizen die als een bouwpakket in elkaar gezet konden worden). Griekenland stuurde levensmiddelen, Engeland stuurde snoepgoed en Italië stuurde een trein met één miljoen zandzakken.
De schade van het water
Pas toen het water eindelijk was gezakt zag iedereen hoe erg de schade werkelijk was. Alles was bedekt onder een dikke laag modder. De akkers van de boeren waren onvruchtbaar geworden door het zoute zeewater, waardoor er een paar jaar niets op verbouwd kon worden. Huizen moesten worden gerepareerd of herbouwd worden en de wegen en spoorbanen moesten opnieuw worden aangelegd. Het zou nog heel wat jaren duren voordat alles klaar was.
Meer lezen:
http://www.entoen.nu/watersnood
http://www.knmi.nl/kennis-en-datacentrum/achtergrond/watersnood-1953-ergste-natuurramp-van-de-20e-eeuw
http://www.zeeuwseankers.nl/nl-NL/verhaal/554/watersnoodramp-1953-een-rampzalige-nacht
Foto’s:
Pinterest
Wat ben je leuk bezig, Rovers.
Geweldig. Heel veel succes!
Weet je wat ik vies eten vond? (Laat mijn moeder het niet horen, want zo praat je niet over eten…) Zoute snijbonen uit de inmaakpot, er werden wel wat witte bonen aan toe gevoegd om de smaak wat milder te maken; waarschijnlijk ook voor de vitamientjes. Het gerecht kreeg een leuke naam mee: Blote kindertjes in het gras. Zeker om het leed te verzachten, denk ik nu.